SEÑORITOS E XENOFOBIA.
Andoliña sábado 9 febreiro

(Imaxe: Inmigrantes, de J. Kalvellido. Detalle)

Pódense buscar moitas interpretacións ás palabras de antonte do ex ministro de Agricultura do PP, señor Arias Cañete. Pero o máis doado é ver o que realmente hai: unha expresión señoritinga (“aquellos camareros, aquellos tiempos…”) e un mal disimulado pouso de racismo e xenofobia. Dito clariño: queremos o traballo dos inmigrantes, aínda que sexa pouco cualificado (segundo o exministro), pero sen os servizos públicos e sanitarios que lles corresponden por lei.
Dixen hai unhas semanas que algúns temas debían estar fóra da campaña: a lingua, por exemplo. Porque requiren un tratamento de vagar, equilibrado, sen histerias electorais. O mesmo acontece coa inmigración. Pero o equipo de Rajoy, que de seguro terá bos asesores de imaxe, decidiu rachar todas as máscaras e defender un discurso político moi semellante ó que defenden as ultradereitas europeas.
Por que o PP nos está a deixar, todos os días, estes exabruptos? Un senador homófobo, unhas gotas de racismo, etc. Non son só erros de imaxe. No principal partido da oposición saben que en España hai moito voto ultra agochado e a iso van: xentes que nunca dirán estas cousas en público, pero si votarán por quen as defenda.

Postais electorais de Ventura& Coromina

La Vanguardia 5 febreiro

Dedicado a .... (de El Roto)

Ó señor Arias Cañete, claro.

en poleiro alleo

Goya Pataki, de X.M. Piñeiro (La Región 8 febreiro): sobre a sorte dos galegos nos premios Goya

O pito do Carrabouxo, de Xavier Limia de Gardón (LR 8 febr.)

Don Manuel Díaz e Díaz
Varios contertulios, Arume, XMG, Apicultor, citaron a Manuel Díaz nestes días. A miña única relación con el foi facer un traballo sobre o Cristianismo en Galicia usando os seus estudos, ben rigorosos. Lembrarémolo con este artigo de Anxo Tarrío en GH o pasado mércores

Extinguiuse a vida de don Manuel Cecilio Díaz y Díaz. A Universidade de Santiago e os Estudos Clásicos perden un valor difícil de substituír. Todos perdemos algo. Por moi diferentes razóns, en varias ocasións tocoume en sorte estar preto del, e dalgunhas quedoume unha lembranza e unhas imaxes indelébeis. Foi a primeira en xaneiro de 1968, estudante eu de primeiro curso de Filosofía e Letras. O escenario: paraninfo da que hoxe é Facultade de Xeografía e Historia. O motivo viña dado pola derradeira lección de don Abelardo Moralejo Lasso, que se xubilaba naquel entón e a cuxas clases lograra eu asistir durante o primeiro trimestre do curso 1967-68. O encargado da laudatio fora don Manuel, que me deixou apampado pronunciando dende o estrado un discurso de viva voz en latín, sen ler!!! Non entendín nada, naturalmente, pero aquela voz rotunda que el tiña levoume cara aos escenarios romanos onde eu imaxinaba Ciceron estrondante dirixíndose ao Senado e a un Catilina algo engurrado que seica abusara da paciencia de todos. Foi unha experiencia que deixou marcado dun xeito intuitivo en min o significado diso que moitos anos despois chamariamos excelencia académica ou universitaria.
(artigo completo)

Actualización 9 febreiro. Víctor Freixanes no seu "Vento nas velas" rememora tamén a figura do vello latinista (tamén María do Carme Enríquez Salido noutro artigo xa colgado no fío de comentarios). Do artigo de Freixanes:

Non deixa de ser curioso, e emocionante, que a nosa literatura fundacional teña dous referentes femininos. En latín, Exeria, «que non era monxa, como algunha xente di, senón unha muller culta, produto da súa época», en palabras de don Manuel. En galego, Rosalía de Castro, iniciadora do noso Rexurdimento no século XIX.
A Manuel Díaz debemos moitas destas descubertas, con proxección internacional, pois foi unha das autoridades na materia, recoñecido en todas as universidades europeas. E sobre todo, debémoslle que os seus discípulos, formados na escola compostelá, orientasen os seus traballos de pescuda e investigación cara a estes mundos pouco coñecidos: a existencia desa riquísima tradición do latín medieval e da primeira cristianización. Martiño de Dumio, fundador de mosteiros, arcebispo de Braga, autor de De correctione rusticorum , documento fundamental para saber dos costumes e das crenzas daquela Gallaecia semirromanizada. Prisciliano, executado en Tréveris (385). Paulo Orosio, discípulo de Agostiño de Hipona, traducido ao anglosaxón e mesmo ao árabe, contra o século X, por encargo de Abderramán III, califa de Córdoba. Hidacio de Chaves, que declara nos seus escritos «ser da provincia da Gallaecia», cronista dos reis suevos. A literatura toda do Calixtino, esoutro mundo marabilloso, que chega ata nós a través da néboa do tempo... Loubor ao vello mestre, que se nos foi. Mais que fica connosco para sempre.

TORPEZA E CONTUMACIA

Pan por Pan venres 8 febr. (Imaxe do campo de Buchenwald)

Hai unhas semanas o BNG cometeu unha grave torpeza ó propoñer no Parlamento Galego un texto sobre o Holocausto que nin sequera menciona os xudeus, vítimas principais da barbarie racista nazi, e que ademais propugnaba mesturar esta condena cunha avaliación política do actual conflito palestino-israelí: isto é, allos con bugallos, por usar unha expresión suave. A cousa provocou xa algunha dimisión no BNG. E chove sobre mollado porque o debate vén de atrás.
O problema, como era de agardar, foi a máis. Provocou a reacción dos medios máis ultraconservadores do Estado contra o BNG e tamén protestas sensatas de personaxes como Pilar Rahola ou o embaixador de Israel. Eu teño claro que o nacionalismo galego está moi lonxe do horror nazi e por iso non entendo por qué non se aprobou unha moción de consenso como xa se fixera, segundo creo, o ano pasado. Alguén quixo forzar as marxes e impoñer as súas dogmáticas teses de política internacional? Por riba, Aymerich complicou onte as cousas, aludindo ó “ouro de Moscú” (agora sería de Israel) e a un conflito persoal cun militante. Unha linguaxe que non se corresponde co BNG que se quere presentar en público. E que pode custar votos.